සැදෑ සක්මන

අඳුන් ගෑ,
නෙත්
පැහැය , රුව ,
වියැකී නො යත්දැයි?
සදෑ විය ඉගි බිගි පාද්දී.
නේක ස්වරයන්,
සුසර වූ,
රතැගිලි,
රැලි වැටී.
දෑත් රන් රසු සැලෙද්දී.
නේක සිතියම් රැගුම්
පෑ පා තඹර,
වෙව්ලා,
රසන්දම් නිහඩ වූ,
නිමේශයේ.
හුදෙකලා වූ,
ඈ...........
බිඳින,
වීණා තත්,
නරඹා සතුටු වන්නට,
"දනන්"
නැති රගහලේදී........

මන්දහාසිනී

"සිසිරයේ"
උපත ලද,
ළඳ බොළඳ ළදැරිය.
"සරත් කල"
කෙළිදෙලින්,
කවටකම් කළ මිතුරිය.
"වසන්තය"
උදා වූ සඳ,
පෙමෙන් හද පුරාලූ පෙම්වතිය.
"ගිම්හානයේ"
එලබරව
සෙනෙහෙ දෙන මියුලැසිය.

හදිස්සිය

මල් සුවද පලා ගොස් ඇත,
වසන්තය මියැදෙන්නට,
පෙර.........
සොමි බැස ගොසින් අඹරේ,
රාත්‍රිය නිදි කිරන්නට,
පෙර...........
"නැගණිය"
ඔබ නික්මුණා ඉක්මන් වැඩිය,
මල් සමය අතවනන්නට,
පෙර.

සින්ඩ්‍රොමය

ආදරය කටුගා,
සෙනේහය උකස් කොට,
ආශාව පෙරටු කොට,
විනෝදය තුරුලු කොට ගෙන,
ලංසුවට තියා,
"ජිවිතය"
දවා හලු කොට,
"මිනිසත් බව"
මොහොතකට වෙළී යන
ඒ............
(අ)සුන්දර වූ
වරදෙහි බැදෙන්නට

කතරක ගිය

මකා ගන රැස්,
රක්ත වර්ණය.
විහිදුවා ගගනත අදුර,
නයන කලු,
සොදුරු,
සිත්කලු
නුඹ............
මෙතෙක්,
"සෙනෙහෙ දිය"
නො ඉසුවේ,
කිම?

ඇගෙ කවිය

උදැසන,
අවදි වි,
කවුලුවෙන් බැලු සද,
දුටු නුවන්....
ම හද සොරාගත් සද,
හිරු නුබ ගැබින් බැස ගිය සද,
"සද"
අහස අරක් ගත් සද,
එනෙතුම දුටුවෙමි.
"ගාස්තුව"
ගෙවා රැදි සිටිනු,
දොරකඩ......

නෙතු අග.............

ඇගෙ නෙතු අග,
"වසන්තය "
පුබුදු වි අත වනයි.
ඔබහට.
වසන්ත ළහිරු රුස්,
උණුහුමයි, සුමුදුයි,
එ මද නල ...........
අත වනමින් ඔබහට.
ඉගි කරයි,
ළගම එන ,
"ගිම්හානය"

බලාහිදී

දසත දකින්නට
පෙරුම් පුර්මින්,
ඇසෙනා,
රියසක නදින්
විස්මිත වෙමින්,
සවන වැකෙනා
හඩින් රු මවා ගනිමින්,
තවකෙකුට
ලොව බලන්නට
විවර වු
"කවුලුව"
බලාහිදි.....................

අවසරයි ඇරබුමට..!!

හදිසියේ ආ අදහසක්,
ලිවීමෙහි සුරු ඌ මගේ මිතුරෙකුට,
මෙසේ සැබෑ වන වගයි...
ඉඳින් අවසරයි,
සිත්තම් කරන්නට,
මටත් මාගේ මිතුරන්ටත්,
පින්සලයකින් කැන්වසය මත නොව..
වදන් වලින්,
අසීමිත වූ තොරතුරු අවකාශය මත,
මේ දිග හැරෙන්නෙ...
අපගේම වදන් සිත්තම
"හෙට ඉරක් පායයි".......